Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
Moim zdaniem, odpowiadając na pytanie, dlaczego w kościele tak wiele kobiet, trzeba wrócić do tych czasów, gdy uczniowie przestraszyli się i pouciekali od Jezusa, i tylko kobiety pozostawały z Nim podczas drogi krzyżowej.
Dla kobiety Jezus oprócz wszystkiego innego jeszcze jest Mężczyzną. Być może, uświadomienie tego faktu zmusiło mężczyzn zazdrościć, a przez zazdrość wymyślać wszelkie bzdury na kształt ludowej etymologii słowa «femina» od «fide minima», czyli «małej wiary». Rywalizacja z Synem Bożym jest sprawą absolutnie beznadziejną, więc łatwiej jest twierdzić, że kobiety mają jakąś niespełna wiarę, podobno do zabawy ze znudzenia. Natomiast my, mężczyźni, mamy prawdziwą wiarę, taką wiarę, że hej, silną i wolną od wszelkiego rodzaju seksualnych konotacji.
Na takie coś nawet nie chce się przypominać, że gdy mówiono o kobiecości jako pierwiastku biernym, a o męskości jako pierwiastku aktywnym, każda ludzka dusza (i męska też) przed Bogiem jest kobietą. O tym wspominać tak samo nie mam ochoty (bo to są oczywiste rzeczy), jak i o tym, czy grzeszne są te seksualne konotacje same w sobie — gdy wziąć pod uwagę, że ludzka seksualność większa od łóżka, podobnie jak życie większe od jedzenia, a ciało od ubrania. Jezus był mężczyzną w każdej chwili swojego życia i mężczyzną atrakcyjnym, skoro tylu ludzi przyciągał i nadal przyciąga. Ciało Jezusowe to ciało mężczyzny, więc jeżeli ktoś zadaje sobie pytanie «no to kim jestem po tym wszystkim?», to już są jego osobiste kłopoty.
Jednak sprawa nie tylko polega na tym. Patrząc na historię chrześcijaństwa przez stulecia, trudno nie zauważyć, że do Pana Jezusa ciągnęli najczęściej ludzie niesamodzielni, co więcej, ci, którzy ostro odczuwali taką niesamodzielność: grzesznicy, celnicy, ubodzy, no i kobiety. Tradycyjnie religijni ludzie na takie coś grymaszą, jak ten faryzeusz Szymon, no i w ogóle wśród owych nauczycieli nie było praktyki nauczać kobiety chociaż czegoś, i tak sobie dadzą radę.
Zarówno trudno nazwać Jezusa feministą, jak i antyfeministą. Nie ma On jakiejś specjalnej doktryny o pozycji kobiety w społeczeństwie, ponieważ nie ma w ogóle żadnych koncepcji społecznych. Jest tylko jeden moment bardzo wyraźny: ten wieczór w domu Marty i Marii.
Gdy tak wędrowali, Jezus trafił do jakiejś wioski. Przyjęła Go tam pewna kobieta, której było na imię Marta. Miała ona siostrę — Marię. Maria usiadła u stóp Pana i słuchała Jego słowa. Martę tymczasem pochłaniały liczne zajęcia. W końcu podeszła i powiedziała: Panie, czy nie obchodzi Cię to, że moja siostra zostawiła mnie przy pracy samą? Powiedz jej, żeby mi pomogła. Pan zaś odpowiedział jej: Marto, Marto, martwisz się i niepokoisz o wiele rzeczy, a potrzeba jednego. Maria wybrała sobie dobrą część — część, która jej nie będzie zabrana.
Zastanówmy się nad tym momentem. Marta poprawnie rozumie miejsce kobiety w świecie patriarchalnym. Ona szykuje wielki stół, który jej zdaniem trzeba przygotować dla przyjęcia takiego gościa jak nasz Pan Jezus. I, jak widać, nie interesuje ją, czego On sam naprawdę chcę, ponieważ w świecie patriarchalnym kobieta ma obowiązek odgadywać pragnienia mężczyzny, a tutaj nagle się nie powiodło. Okazuje się, że Jezus wcale nie chce, by jego pragnienia odgadywano. Nie prosi On, żeby był częstowany przez kogoś. Natomiast prosi, żeby go wysłuchano. Gdyby uważał, że miejsce kobiety w kuchni, to by oczywiście przegonił tam Marię. Jednak On nie uważał, że miejsce Marii przy garach, i nie uważał, że tam miejsce Marty. On chciał widzieć je jako swoje uczennice i w żaden sposób nie jako kucharki czy kelnerki. On nie zaczyna gadaniny o równości mężczyzny i kobiety, On po prostu mówi, że kobieta, która dołączyła do jego uczniów, wybrała lepszą cząstkę. On nie narzeka na podwójne standardy przy rozpatrzeniu męskiego oraz kobiecego cudzołóstwa: On po prostu pyta się tych, którzy chcieli ją ukamienować, kto tutaj jest bez grzechu.
Przez całą Ewangelię on zachowuje się z kobietami z uroczą prostotą, niby nie zauważając, że przed nim są kobiety. Nie stara się mówić «wolniej i wyraźniej» specjalnie dla nich, ale też nie owija w bawełnę. Nie krzywi się, patrząc na kobiety, które zboczyły z drogi, chociaż nie wypełnia się sentymentem. Najdłuższy dialog Jezus prowadzi właśnie z taką kobietą, Samarytanką. I właśnie do niej, do której przyzwoity Żyd żadnego słowa by nie powiedział z dwóch powodów (bo była Samarytanką, prawie poganką, a do tego grzesznicą), to do tej kobiety Jezus mówi o czczeniu Boga w «duchu i prawdzie». Nie zmusza «milczeć i słuchać», wręcz przeciwnie: On chce, by poszła i opowiedziała wszystkim, KTO właśnie przyszedł do ich miasta i czeka przy studni.
Nie dziwi więc, że kobiety, czując ze strony innych mężczyzn gotowość potępić, wyśmiać bądź przynajmniej zejść na chwilę z pozycji gospodarza życia i skierować niewolnicę na prawdziwą drogę i znów zostać panem, — lgnęły do tego, który był i z nimi, i z mężczyznami w jednakowej mierze równy, szczery i otwarty. I nie tylko za życia. Aczkolwiek niestety w kwestii mężczyzn a kobiet Jego uczniowie okazały się złymi uczniami, złymi zwolennikami Chrystusa. Zabrakło im odwagi. I brakuje do tej pory…
