Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
Czcigodni Kapłani i Osoby Życia Konsekrowanego!
Umiłowani Bracia i Siostry!
Rozpoczynamy Wielki Post, czas bardzo ważny w życiu każdej wierzącej osoby, a co za tym idzie, ważny czas dla świętości małżeństwa i rodziny.
Przed nami 40 dni specjalnego okresu przygotowania na rzeczywiste spotkanie z Bogiem. Człowiek, z racji swojej małości i grzeszności, potrzebuje stanąć przed Bogiem odpowiednio przygotowany, a do tego potrzebny mu jest najpierw czas. Prorocy długo przygotowywali się na spotkanie z Bogiem, szczególnie wtedy, kiedy czekała ich ważna do spełnienia misja. Mojżesz przez 40 dni i nocy przebywał na górze Synaj poszcząc, by otrzymać wreszcie tablice 10 przykazań. Eliasz, mocą pokarmu niebieskiego, szedł przez 40 dni i 40 nocy aż do Bożej góry Horeb, by doświadczyć spotkania z Bogiem w postaci cichego poszumu wiatru. Nawet pogańscy Niniwici, dzięki głoszeniu prawdy przez proroka Jonasza, potrafili przez 40 dni pościć, by przebłagać Boga i przekonać Go do ocalenia ich miasta od zagłady. Tym bardziej Jezus, idąc za przykładem tego symbolicznego znaku, udaje się na pustynię, by przez 40 dni przygotować się do swojej misji zbawczej. Również każdy z nas w okresie Wielkiego Postu otrzymuje więc swoje 40 dni, czas na przygotowanie do szczególnego spotkania z Bogiem w tajemnicy zbawienia.
W tym wyjątkowym czasie towarzyszą nam słowa: „Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii”, które wypowiedział kapłan w Środę Popielcową posypując nasze głowy popiołem na znak rozpoczęcia Wielkiego Postu. Ta postawa pokory wprowadza w proces spotkania z Bogiem, któremu towarzyszą: post, jałmużna i modlitwa, trzy podstawowe biblijne działania człowieka będące swoistym znakiem jego nawrócenia i pokory. Wszystkie te elementy były wcześniej wykorzystywane przez proroków Izraela i świętych Kościoła, nie mówiąc już o samym Jezusie, który na pustyni pościł i modlił się, by w swoim czasie oddać swoje życie na krzyżu. Działania te w efekcie są wyrazem naszej miłości, wewnętrznej zadumy i powagi nad tajemnicami zbawienia, które wprowadzają w samo centrum zbawczej myśli i działania Bożego. To one uczą nas słuchania woli Bożej i wrażliwości na prawdziwe potrzeby drugiego człowieka.
Umiłowani Bracia i Siostry!
W przeżywanym Roku Świętości Małżeństwa i Rodziny zastanówmy się bardzo poważnie nad spotkaniem z Bogiem całej rodziny i prawdziwie podejmijmy post, polegający na powstrzymaniu się z motywów religijnych i moralnych od spożywania niektórych potraw i na ograniczeniu ilości spożywanego w ciągu dnia pokarmu.
Praktyka postu, którą podejmujemy, znana jest od najdawniejszych czasów. Już Stary Testament przytacza wiele przykładów praktykowania postu, jak na przykład post Dawida w czasie śmiertelnej choroby syna czy post mieszkańców Niniwy. Ewangelie wspominają o tym, że post praktykowali uczniowie Jana Chrzciciela i zapowiadają, że także uczniowie Jezusa będą pościć, kiedy nie będą mieli pośród siebie swojego Mistrza, a Dzieje Apostolskie wyraźnie mówią o postach w pierwszych gminach chrześcijańskich. Często ten post nie ograniczał się tylko do zwykłego powstrzymania się od spożywania niektórych pokarmów, lecz towarzyszyła mu także praktyka dodatkowych umartwień.
Obecnie przepisy postne Kościoła obejmują dwie formy postu: post jakościowy, czyli powstrzymanie się od spożywania potraw mięsnych, oraz post ilościowy, czyli takie ograniczenie spożywania pokarmów, aby tylko raz w ciągu dnia najeść się do syta.
Do praktykowania postu dołączmy modlitwę w rodzinie i wspólnocie parafialnej. W rodzinie znajdźmy czas na codzienny pacierz, koronkę do Bożego Miłosierdzia czy wspólny różaniec. Natomiast we wspólnocie parafialnej niech nie zabraknie nas na Gorzkich Żalach, Drodze Krzyżowej i rekolekcjach. Pamiętajmy przy tym aby nasza modlitwa była miła Bogu, dlatego przystąpmy do spowiedzi oraz często przystępujmy do Komunii świętej, aby nie tylko ustami uwielbiać Boga, ale również czystym sercem.
Post i modlitwę dopełnijmy dobrym uczynkiem, który nazywamy jałmużną. Pismo Święte wiele razy wspomina o obowiązku dawania jałmużny. Właściwym motywem jej dawania jest miłość, znajdująca swój zewnętrzny wyraz w miłości bliźniego. Jako chrześcijanie pamiętamy o słowach Jezusa: “Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili”. Związek jałmużny z miłością sprawia, że jest ona cenniejsza od złota, że oczyszcza z grzechów, że ubogaca nie tylko tego, który coś otrzymuje, ale również tego, który daje.
Aby jałmużna była rzeczywiście owocna, musi być prawdziwym darem serca, bezinteresownym i szczerym. Jałmużna więc nie może być zwykłym oddaniem komuś tego, co mi zbywa, co jest mi już niepotrzebne. Ona musi być dzieleniem się z drugim człowiekiem bogactwem swego serca.
Obowiązek dawania jałmużny dotyczy wszystkich: nie tylko bogatych, ale i tych, którzy sami niewiele posiadają. Jałmużny nie można bowiem zawężać tylko do dzielenia się dobrami materialnymi. Przy dawaniu jałmużny nie jest bowiem ważne tylko to, ile damy drugiemu człowiekowi w wymiarze czysto materialnym, ale aby był to dar płynący z głębi serca i był darem miłości.
Drodzy Bracia i siostry!
W takim właśnie duchu przeżyjmy tegoroczny okres Wielkiego Postu i uczyńmy go sposobem naszego życia w rodzinach, bowiem takiej postawy potrzebuje Kościół i świat, a w nim Ukraina. Wszystkie problemy różnej natury, mogą być rozwiązane tylko na drodze zrozumienia i podjęcia pokuty w czynach i modlitwie. Dotyczy to wszystkich, począwszy od władzy świeckiej, poprzez wspólnotę Kościoła i naszą osobistą postawę. Jeśli chcemy by zwyciężyło dobro, to sami bądźmy dobrzy i wytrwali. Szczególnie tej wytrwałości potrzeba w małżeństwach i rodzinach, które doświadczają nie tylko trudu codziennego życia, ale i związanej z poszukiwaniem pracy rozłąką.
Na taką wielkopostną drogę postu, modlitwy i jałmużny niech nam wszystkim błogosławi Bóg Wszechmogący: Ojciec i Syn i Duch Święty. Amen.
Lwów, dnia 6 marca 2019 roku
N. 91/2019
+ Mieczysław Mokrzycki
Arcybiskup Metropolita Lwowski
