Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
Nie była to podróż męcząca. Komfortowy pociąg do Przemyśla, stąd nie mniej wygodny autobus do Krakowa, a tam nas serdecznie witali nasi polscy koledzy — organizatorzy 45. Konferencji Międzynarodowej Wspólnoty Ekumenicznej (International Ecumenical Fellowship).
Jeszcze ponad pół roku temu Generalne Zgromadzenie Międzynarodowej Wspólnoty Ekumenicznej zaprosiło studentów Instytutu Nauk Teologicznych diecezji kamieniecko-podolskiej wziąć udział w Międzynarodowej Konferencji Ekumenicznej w Krakowie. Prezentowały tam nasz instytut s. Scholastyka Guliwata OSB, Kateryna Łuczko, Daryna Guliwata, Anna Subotina,a także dr Iryna Saszko.
«Bo miłość do Chrystusa ponagla nas»
Międzynarodowa Wspólnota Ekumeniczna została założona w 1967 roku, by dogłębnie pracować nad przyśpieszeniem widocznej jedności między wszystkimi wyznaniami chrześcijańskimi. Jak zaznaczył obecny przewodniczący IEF René Lefèvre, ta jedność ma się opierać na przyjaźni, wspólnej modlitwie, słuchaniu siebie i wymianie darami. Najważniejsze jest zrobić Kościół zjednoczonym z pomocą odnowienia i nawrócenia.
Raz na 2 lata IEF organizuje konferencję w jednym z europejskich miast. Tak w 2017 roku spotkanie odbyło się w Wittenbergu w Niemczech; było poświęcone 500. rocznicy reformacji. Natomiast kolejna konferencja 2021 roku odbędzie się w brytyjskim mieście Liverpool. W tym zaś roku kongres zorganizowany przez Polski region IEF na czele z prof. Piotrem Kopcem oraz ks.prof. Przemysławem Kantyką — pracownikami naukowymi Instytutu Ekumenicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Spotkanie się odbyło pod patronatem św. Alberta Chmielowskiego i trwało od 22 po 29 lipca pod hasłem „Bo miłość do Chrystusa ponagla nas“ (1Kor. 5,14). W tym kongresie uczestniczyło 190 osób z 14 krajów Europy i świata, wśród których po raz pierwszy została przedstawiona Ukraina.
Rozmowy i nie tylko…
To nie było ściśle naukowe spotkanie, raczej możliwość nawiązania kontaktu w gronie ludzi, którzy już od 50 lat jednoczą się modlitwą Jezusową o to, aby wszyscy byli jedno (patrz J 17). Ponieważ taka jedność chrześcijan jest gwarancją wiary wszystkich ludzi w to, że Bóg jest miłością.
Oprócz codziennych lekcji wybitnych teologów, warsztatów ikonografii, lekcji na temat Ewangelii w filmach, przekazywania wiary następnym pokoleniom, dialogu chrześcijaństwa z innymi religiami świata, uczestników kongresu także łączyły przede wszystkim wspólna modlitwa oraz przyjazne rozmowy. Codziennie odbywały się wspólne mszy w kościele prawosławnym, a także anglikańska i luterańska liturgii w kirsze czy też msza święta w rzymskokatolickiej bazylice franciszkańskiej. Także odbyła się wspólna modlitwa Taize.
W ramach kongresu odwiedziliśmy 2 świątynie narodowe Polski: Kalwarię Zebrzydowską oraz Łagiewniki, a także zwiedziliśmy Wadowice, rodzime miasto Jana Pawła II.
– Bardzo mnie wzruszyła otwartość ludzi, których spotkałam na kongresie ekumenicznym, — mowi Daryna Guliwata. Zaskoczyło to, że oni ustępują swoich zasad i pragnień, żeby zostawić miejsce dla innych. To jak członkowie wspólnoty IEF cieszą się, gdy widzą nowych uczestników; to że podczas rozmów i spotkań nie było żadnego podziału między protestantami a katolikami czy prawosławnymi — to niesamowite!
Natomiast s. Scholastyka Guliwata OSB opowiada, że zniewoliła ją szczerość i człowieczeństwo wybitnych naukowców światowej skali, którzy uczestniczyli w konferencji.
–Wzajemna miłość chyba najmocniej odbiła się w moim sercu podczas tego kongresu. Uczestnicy słyszeli siebie, pomagali, wspierali, – opowiada Anna Subotina.
– Po konferencji zrozumiałam, że my wszyscy dzielimy status uczniów Chrystusowych, dlatego powinna nas łączyć wielka miłość, pragnienie naśladować Jezusa; nie tracąc swojej identyczności być otwartym na identyczność innego. Po takim doświadczeniu chce się bardziej kochać i żeby ta miłość zawsze była dynamiczna i skuteczna, – dzieli się wrażeniami Kateryna Łuczko.
Podobnym przekonaniem podzielił się luterański pastor pasterz prof. Dariusz Chwastek:
– Naśladując Chrystusa powinniśmy być gościnni do innych. Wolność chrześcijanina to otwartość do siebie, relacje, poznanie siebie nawzajem i działalność oraz gotowość do akceptowania tożsamości innych. Jednak otwartość do innych wymaga poznania siebie samego.
Nie być nieodpowiedzialnymi
Testament Jezusa przed śmiercią był przede wszystkim o jedności (Patrz J 17). Dlatego obniżenie znaczenia ekumenicznego dialogu we współczesnym świecie to co najmniej nieodpowiedzialność. Pracować na rzecz jedności wszystkich chrześcijan znaczy dbać o autentyczność chrześcijańskiego świadectwa wiary. Ta jedność nie powinna przejawiać się w uniformizmie czy jednorodności lecz w rozmaitości i braterstwie. Ona ma odbijać wewnętrzne życie Przenajświętszej Trójcy, gdzie Bóg jest jeden, ale w trzech osobach.
Dekret o ekumenizmie II Soboru Watykańskiego «Unitatis redintegratio» uczy, że prawie wszystkie chrześcijańskie Kościoły i wspólnoty choć w różny sposób, ale pragną, żeby był jedny i widoczny Kościół Boży, naprawdę powszechny i wysłany w ten świat, by on się nawrócił do Ewangelii i w taki sposób został zbawiony dla chwały Bożej. Ponieważ takie obecne rozdzielenie wyraźnie przeciwstawia się woli Chrystusowej i jest pokusą dla świata. Ono szkodzi najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszystkiemu stworzeniu. Dlatego właśnie założyciele i członkowie Międzynarodowej Wspólnoty Ekumenicznej już od 50 lat gorliwie modlą się o tę jedność, a także dokładają starań, by jak najszybciej stała się jedna owczarnia pod przewodnictwem jednego tylko pasterza Jezusa Chrystusa, jedynego zbawiciela świata (patrz J 10, 16).
