Dwóch nowych kapłanów w archidiecezji Lwowskiej

18 maja archidiecezja Lwowska wzbogaciła się o dwóch nowych kapłanów. Do stanu prezbiteratu poprzez ręce księdza abp Mieczysława Mokrzyckiego, metropolitę Lwowskiego włączeni zostali diakon Andrzej Ficzuk ze Stryja oraz diakon Jan Hano z Mościsk.

Mszę świętą wraz z metropolitą koncelebrowali także ks. bp Leon Mały, o. bp Edward Kawa biskupi pomocnicze archidiecezji Lwowskiej oraz ks. bp Marian Buczek senior archidiecezji Charkowsko-Zaporozkiej a także rektor WSD św. Józefa ks. Piotr Brzeski i licznie zgromadzeni kapłani.

W homilii, którą wygłosił ks. Abp Mieczysław Mokrzycki, padły takie słowa:

— Kapłan towarzyszy człowiekowi od początku aż do bramy wieczności! W tym towarzyszeniu ludzkiemu życiu, każdy kapłan powinien pamiętać i mieć w świadomości dwa największe marzenia. Pierwsze to takie, by zostać świętym. By być kapłanem takim jak św. Jan Maria Vianney, św. Jan Paweł II czy nasz patron bł. Jakub Strzemię.

Dlatego proszę was, drodzy diakoni i proszę wszystkich kapłanów – Bądźcie świętymi kapłanami! Pragnijcie być kapłanami nieprzeciętnymi! Kapłanami pracowitymi i rozmodlonymi! Pragnijcie innym dawać Chrystusa w Jego sakramentach i nauczaniu! Pracujcie wytrwale na niwie Pańskiej, do której was Bóg pośle. Spełniajcie swoje posługiwanie tak, aby zyskać życie wieczne, aby nie zatracić daru świętości, jaki ma być celem dla was!

Drugie marzenie, jakie powinno być w sercu kapłana, to zbawienie wszystkich powierzonych jego pieczy parafian. Tu oczywiście niezrównanym przykładem jest św. Jan Maria Vianney, który poświęcił się zupełnie dla swoich parafian. Rozbudził ich duchowo, a zaniedbana parafia w Ars stała się – możemy powiedzieć – królestwem Boga na ziemi.

Zatem proszę was, abyście swoją postawą budowali królestwo Boże i tym samym przyprowadzali innych do świętości. Niech wasza dobra postawa ożywi wspólnotę Kościoła, szczególnie tam, gdzie będziecie posługiwali lub już posługujecie.

We Mszy świetej uczestniczyli rodziny, przyjaciele oraz przedstawiciele parafii z których pochodza neoprezbiterzy.

Na zakończenie metropolita przypomniał o tym, że jesteśmy wspólnotą Kościoła, a we wspólnocie nikt nie może czuć się osamotniony, odrzucony i zapomniany:

— Pamiętajmy o tym, aby w nas i przez nas wzrastało Królestwo Boże i aby nikt z naszej przyczyny nie porzucił Kościoła.