Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
List Biskupów Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Ukrainie na początek Roku Modlitw o Powołania do Życia Kapłańskiego i Konsekrowanego
Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia!
Rok 2019 w Kościele Rzymsko-Katolickim w Ukrainie był poświęcony świętości małżeństwa i rodziny. W ciągu tego roku mieliśmy okazję rozmyślać o wielkości powołania małżeńskiego, o tym ważnym znaku, którym jest każda rodzina – ikona Trójcy Świętej na ziemi. Kolejny rok stanie się logiczną kontynuacją poprzedniego i zostanie poświęcony powołaniu do życia kapłańskiego i konsekrowanego. Przecież właśnie rodzina jest pierwszą szkołą powołania, miejscem, gdzie miłosierny Pan budzi serca młodych ludzi do naśladowania Go na drodze życia zakonnego lub posługi kapłańskiej.
Trafnie o tym powiedział św. Jan Paweł II: „Chrześcijańscy rodzice, okazując swoim dzieciom od najmłodszych lat miłość i troskę, świadczą wobec nich przykładem i słowem o szczerej i głęboko przeżywanej więzi z Bogiem, opartej na miłości, wierności, modlitwie i posłuszeństwie (por. Lumen gentium, 35; Apostolicam actuositatem, 11). W ten sposób wychowują ich do świętości i otwierają ich serca na przyjęcie głosu Dobrego Pasterza, który wzywa każdego człowieka, by szedł za Nim i szukał najpierw Królestwa Bożego (Jan Paweł ІІ, Orędzie na XXX Światowy Dzień Modlitw o Powołania).
Szczególnym patronem roku Modlitwy o Powołania Kapłańskie i Zakonne będzie św. Jan Paweł II, ponieważ w roku 2020 obchodzimy jubileusz 100-lecia jego urodzin (18.05.2020). Dlatego pragniemy wyrazić swoją głęboka wdzięczność Bogu za taki wspaniały dar Kościołowi, którym był pontyfikat Jana Pawła II. Temu świętemu Papieżowi zawdzięczamy głęboką teologię powołania, wyrażoną w licznych listach i przemówieniach, a także w osobistym świadectwie, które nam zostawił w swojej autobiograficznej książce „Dar i tajemnica”.
Ten szczególny rok rozpocznie się 2 lutego w Święto Ofiarowania Pańskiego і będzie trwał do Niedzieli Chrztu Pańskiego, ponieważ sakrament Chrztu św. jest źródłem i początkiem naszego podstawowego powołania, którym jest świętość.
Z tej okazji pragniemy zaproponować kilka inicjatyw duszpasterskich, by służyły pomocą w owocnym przeżywaniu tego roku:
- Cykl katechez biblijnych pt. „Mów Panie, bo sługa Twój słucha”. Nie ma możliwości rozpoznania swego powołania, jeśli nie słucha się Tego, kto powołuje – Pana, przemawiającego w swoim Słowie. Dlatego prosimy, aby we wszystkich parafiach został przeprowadzony cykl katechez o powołaniu bohaterów Biblii. W Piśmie Świętym znajdziemy wiele takich przykładów (Abraham, Samuel, Dawid, Izajasz, Jeremiasz, Apostołowie, Najświętsza Maryja Panna). Byłoby dobrze, gdyby taka katecheza kerygmatyczna miała miejsce raz w miesiącu, najlepiej wieczorem. Takie spotkanie należałoby połączyć z modlitwą.
- Cykl katechez na podstawie takich dokumentów Kościoła, jak Perfectae caritatis, Vita Consecrata, In Verbo Tuo, Nowe powołania dla nowej Europy. Warto również uwzględnić liczne orędzia papieskie na coroczne Światowe dni modlitw o powołania czy orędzia do kapłanów na Wielki Czwartek.
- Czuwania nocne w intencji powołań. Sam Jezus zachęca nas w Ewangelii: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10, 2). Dlatego postarajmy sie w ciągu roku zorganizować w naszych parafiach, dekanatach i diecezjach czuwania nocne. Należy je rozpocząć konferencją o powołaniach, po której osoby duchowne i konsekrowane mogłyby podzielić się świadectwem swego życia. Nie może zabraknąć czasu na adorację, spowiedź, rozmowę duchową. Szczytem takiego czuwania powinna się stać Eucharystia, w której w pełni urzeczywistnia się powołanie całego Kościoła.
- Zachęcamy w sposób szczególny przygotować Liturgię w IV Niedzielę Wielkanocną, Niedzielę Dobrego Pasterza. Można ją poprzedzić krótkim świadectwem kleryków, kapłanów, zakonników i zakonnic, a po Eucharystii zorganizować spotkanie z tymi, których Bóg już powołał.
- Niech letnie pielgrzymki, w których chętnie i licznie biorą udział młodzi, będą poświęcone tematowi rozeznania woli Boga i swego powołania. Droga pielgrzymowania jest symbolem naszej życiowej wędrówki. Na wzór Abrahama, który z każdym krokiem coraz bardziej odkrywał Bożą perspektywę, tak i my, pielgrzymując, możemy odkryć duchowy wymiar drogi naszego życia.
- Współczesne pokolenie młodzieży jest aktywnym użytkownikiem sieci społecznościowych. Papież Benedykt XVI określił internet współczesnym areopagiem, gdzie również można i trzeba głosić Dobrą Nowinę. Wobec tego chcemy zaproponować w tym roku flash mob pt. „Powołani świadczą”. Zachęcamy biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnic do podzielenia się historią swego powołania i umieszczenia tego świadectwa w mediach społecznościowych.
Powyższymi wskazaniami nie chcemy jednak ograniczać działania Ducha Świętego i Jego natchnień, dlatego każda inicjatywa własna, służąca ożywieniu w naszych sercach pragnienia naśladować Boga, jest cenna i godna, by ją zrealizować.
Na koniec zamieszczamy krótką katechezę o powołaniu.
POWOŁANIE – CHRZEŚCIJAŃSKĄ DROGĄ DO SZCZĘŚCIA
- Każdy człowiek w głębi swego serca odczuwa wielkie pragnienie szczęścia. Właśnie dlatego zostaliśmy stworzeni przez Boga, by być szczęśliwymi. Jest to możliwe tylko wtedy, kiedy mamy dobre relacje z Bogiem, kiedy jesteśmy obdarowywani miłością i dzielimy się nią. Bóg, który jest wspólnotą miłości Ojca i Syna, i Ducha Świętego, zechciał uczynić człowieka uczestnikiem swego szczęśliwego życia (Kompendium KKK, 1). Dlatego miłość jest podstawowym i wrodzonym powołaniem każdego człowieka (Jan Paweł ІІ, Adhortacja apostolska Familiaris Consortio, 11). A zamysł Boży względem ludzkości jest taki, że Bóg pragnie udzielać swojego Boskiego życia wszystkim ludziom, by, dzięki łasce Ducha Świętego, w swoim jedynym Synu uczynić ich przybranymi synami (Kompendium 6, KKK 68-69).
- Droga, którą Pan prowadzi nas do siebie oraz wypełnia swoja wolę w nas, właśnie jest naszym powołaniem. Jednych Pan powołuje do małżeństwa, do życia w rodzinie, które staje się miejscem formacji i wzrastania w miłości doskonałej, innym natomiast wskazuje drogę kapłaństwa i życia konsekrowanego. Jednak i w pierwszej, i w drugiej sytuacji jest to powołanie do pełni życia. Nasz Pan, Dobry Pasterz, w Ewangelii wg św. Jana mówi: „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości (in abundantia)” (J 10,10). Jezus oddał swoje życie, abyśmy je otrzymali. Tak samo czyni każdy człowiek, mężczyzna czy kobieta, który się ofiaruje całkowicie, by służyć Bogu. „Powołanie jest wezwaniem do życia: do tego, ażeby je przyjmować i żeby je dawać” (Jan Paweł ІІ, Orędzie na XIX Światowy Dzień Modlitw o Powołania).
- Jak rozpoznać wolę Bożą względem swego życia? Spróbujmy określić kilka kryteriów.
- Apostoł Paweł w Liście do Rzymian pisze:
„A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe” (Rz 12, 1-2).
Nie potrafimy rozpoznać zamiaru Bożego, Jego planu, jeśli nie ofiarujemy swego życia Panu. Marnym będzie wysiłek rozpoznać swoje powołanie, jeśli nie uczyniliśmy ze siebie ofiary Bogu żywej, świętej i przyjemnej. Dlatego pierwszym aktem na drodze rozeznania powinna być nasza gorliwa modlitwa, w której ofiarujemy Dobremu Bogu siebie, swoje życie, swoje radości i swoje cierpienia.
- Przypomnijmy sobie biblijnego proroka Samuela. W pierwszej Księdze Samuela (1 Sm 3) czytamy, jak młodzieniec usługiwał Panu pod opieką kapłana Helego. Właśnie wtedy, gdy Samuel przebywał w świątyni, Pan po raz pierwszy przemówił do niego: „Samuelu, Samuelu!” Bóg znając głębie naszego serca woła nas po imieniu. To znaczy, że zarówno historia, jak i powołanie każdego z nas jest wyjątkowe i niepowtarzalne. Młody Samuel kilka razy przychodził do Helego, ale pouczony przez niego, dopiero po trzecim zawołaniu „Samuelu, Samuelu!”, odpowiedział: „Mów, bo sługa Twój słucha”. Trudno rozpoznać wolę Bożą bez systematycznego czytania Pisma Świętego. W swoim Słowie Bóg objawia siebie i swój zbawienny plan. Dlatego gorąco zachęcamy do takiego czytania Biblii, które byłoby połączone z modlitwą osobistą, jak np. w Lectio divina – Bożym czytaniu. W historii Samuela widzimy kapłana Helego, który nie był najlepszym duszpasterzem swego ludu, lecz właśnie z jego pomocą Samuel zrozumiał, że to Pan przemawia do niego. Heli jest obrazem kierownika duchowego, który pomaga w rozeznaniu. Zachęcamy więc wszystkich, pragnących rozpoznać swoją drogę życiową, do korzystania z kierownictwa duchowego duszpasterzy, tych kapłanów, których Bóg stawi na życiowej drodze każdego z nas.
- W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy: „Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje!” (Łk 9, 23). Zwróćmy szczególną uwagę na te słowa: Jeśli kto chce, inaczej Jeśli ktoś odczuwa pragnienie swego serca… Pan nikogo nie zmusza na siłę. On ZAPRASZA. Dlatego jedną z cech powołania jest pragnienie serca i radość, która temu towarzyszy.
- Prawdziwe powołanie zawsze jest wystawione na różne próby i przeciwności. Autor Księgi Syracha mówi wyraźnie: „Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu, przygotuj swą duszę na doświadczenie!” (Syr 2, 1). Różnorakie trudności na tej drodze mogą zniechęcać i napawać łękiem. Tego doświadczył prorok Jeremiasz w momencie swego powołania, jednak zapewnienie Boga wzmocniło go: „Pan skierował do mnie następujące słowo: «Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię». I rzekłem: «Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem! Pan zaś odpowiedział mi: «Nie mów: ʻJestem młodzieńcem’, gdyż pójdziesz, do kogokolwiek cię poślę, i będziesz mówił, cokolwiek tobie polecę. Nie lękaj się ich, bo jestem z tobą, by cię chronić» – wyrocznia Pana” (Jr 1, 4-8).
Umiłowani Bracia i Siostry! Nie bójcie się otworzyć swoje serce na głos Chrystusa! On zawsze jest wierny swoim obietnicom i spełni je mocą swego Ducha! Odwagi! Niech Pan w tym obficie błogosławi.
Nasz list pragniemy zakończyć modlitwą św. Jana Pawła II:
Panie Jezu Chryste, Dobry Pasterzu naszych dusz, Ty znasz swoje owce i wiesz, jak dotrzeć do serca człowieka, otwórz umysły i serca młodych, którzy szukają i oczekują słowa prawdy dla swego życia; daj im odczuć, że tylko w tajemnicy wcielenia znajdą pełne światło; dodaj odwagi tym, którzy wiedzą gdzie szukać prawdy, ale boją się, że Twoje wymagania są zbyt trudne, i porusz ducha tych, którzy chcieliby pójść za Tobą, lecz nie umiejąc przezwyciężyć niepewności i strachu, idą za innymi głosami i wchodzą na drogi prowadzące donikąd. Ty jesteś Słowem Ojca, Słowem, które stwarza i zbawia. Słowem, które oświeca i umacnia serca: przełam swoim Duchem opory i wahania niezdecydowanych; daj tym, których powołujesz, odwagę odpowiedzenia z miłością: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8).
Na wszystkie inicjatywy tego roku, na rozeznanie, walkę i zmaganie się, jak również na odważną odpowiedź udzielamy pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!
Święto Ofiarowania Pańskiego
2 lutego 2020 roku
N. 01 / 2020
Biskupi Rzymsko-Katolickiego Kościoła w Ukrainie
List ma być odczytany we wszystkich parafiach Ukrainy, w święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego 2020 roku.
