Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
Trwający od 2021 roku w Kościele katolickim Synod Biskupów „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja” przeszedł do kolejnego etapu – kontynentalnego. Kontynentalne zgromadzenie synodalne dla Europy rozpoczęło się 5 lutego w Pradze i potrwa do 12 lutego. W pierwszej części zgromadzenia w dniach 5-9 lutego bierze udział ok. 200 delegatów z różnych krajów Europy. A od 10 do 12 lutego spotkają się przewodniczący episkopatów Europy.
Kościół Rzymskokatolicki w Ukrainie jest reprezentowany przez biskupa Ołeksandra Jazłowieckiego, biskupa Radosława Zmitrowicza, panią Irynę Saszko i panią Julię Zawadską. Zgromadzenia zakonne reprezentuje s. Ołena Byś CSA. Natomiast na spotkanie przewodniczących konferencji episkopatów przybędzie arcybiskup Mieczysław Mokrzycki.
Podczas zgromadzenia omawiany jest dokument roboczy dla etapu kontynentalnego Synodu Biskupów „Rozszerz przestrzeń twego namiotu” (Iz 54,2).
6-7 lutego delegacje z 39 episkopatów Europy zabierały głos, odpowiadając na trzy pytania zawarte w dokumencie. Przedstawiciele ukraińskiego Kościoła rzymskokatolickiego mówili o roli kobiet konsekrowanych i świeckich w Kościele katolickim, o znaczeniu wspierania rodziny oraz braku miejsca na relatywizm w kwestiach fundamentalnych. Szczególną uwagę zwrócono na brutalną wojnę, jaką Rosja rozpętała przeciwko Ukrainie oraz doświadczenie, którym Kościół Rzymskokatolicki w Ukrainie może dzielić się z Europą i światem.
Przez kilka najbliższych dni członkowie Synodu będą wspólnie się modlić, słuchać konferencji i kontynuować analizę dokumentu w grupach.
Podajemy pełny tekst wystąpień członkiń delegacji ukraińskiej Iryny Saszko oraz Julii Zawadzkiej podczas spotkania synodalnego w imieniu Kościoła Rzymskokatolickiego w Ukrainie.
Głos ukraińskiej delegacji Kościoła rzymskokatolickiego podczas Kontynentalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów w Europie: “Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”.
1. „Po przeczytaniu DEK w atmosferze modlitwy, które intuicje najsilniej współbrzmią z konkretnymi doświadczeniami i rzeczywistością Kościoła na waszym kontynencie? Które doświadczenia wydają wam się nowe lub oświecające?”
— Z faktu stworzenia osoby ludzkiej na obraz i podobieństwo Trójjedynego Boga wynika, że każdy z nas jest inny, a więc wyjątkowy, niepowtarzalny, jedyny w swoim rodzaju. Nawet sam Bóg jest absolutnie Inny w odniesieniu do człowieka, jednak poprzez sakrament Chrztu, Eucharystii, a także dialog modlitewny On zaprasza nas do wspólnoty ze sobą. Jest więc bardzo poruszające to, że Kościół nieustannie pragnie odnawiać tę jedność w różnorodności. Albowiem kochać bliźniego to pozwolić mu na bycie innym. Oczywiście wielką przeszkodą w tym jest klerykalizm, który w gruncie rzeczy jest powodem infantylizacji wiernych. Wówczas, gdy coraz bardziej rośnie poziom wykształcenia ludzi świeckich, w tym również teologicznego, zwiększa się potrzeba lepszej formacji, a więc bardziej jakościowego duszpasterstwa. Dobrze też byłoby, gdyby praca, zaangażowanie, talenty i umiejętności osób świeckich zostały zauważone i w odpowiedni sposób docenione.
Dotyczy to również kobiet konsekrowanych, które niejednokrotnie traktowanie są jako personel obsługujący. Siostry mogą i powinny aktywnie włączać się w dzieło ewangelizacji, głoszenia Słowa, a także działalność naukową. Сzęsto przeszkodą ku temu jest niewłaściwe rozumienie ślubu posłuszeństwa, jak również wykorzystanie go w celach manipulacji i stosowania przemocy duchowej.
Nie można nie zgodzić się także z tym, iż ogromnym problemem dla Kościoła w Ukrainie jest migracja kobiet, co skutkuje rozpadem małżeństw i rodzin. Ubóstwo, samotność, a także męski alkoholizm oraz przemoc w rodzinach często są przyczyną zabijania dzieci nienarodzonych. Niestety wojna jeszcze bardziej pogłębia ten problem. Szukanie więc nowych rozwiązań duszpasterskich, które obejmowałyby także szeroko rozumianą terapię, jak również praca na rzecz ochrony życia i nierozerwalności sakramentu małżeństwa jest pilną potrzebą Kościoła w Ukrainie.2.
2.„Po przeczytaniu DEK i zatrzymaniu się na modlitwie, jakie istotne napięcia lub rozbieżności wyłaniają się jako szczególnie ważne z perspektywy waszego kontynentu? W związku z tym, jakie są zagadnienia lub pytania, które powinny być poruszone i rozważone w kolejnych etapach procesu?”
— Chrystus jest w centrum Kościoła nie po to, by kogoś atakować lub bronić się przed innymi. Bóg jest Prawdą, więc pragnie, by każdy człowiek mógł tę Prawdę poznać i nią żyć. Dla nas jest niedopuszczalne stwierdzenie, że rozwodnicy żyjący w ponownym związku małżeńskim, osoby żyjące w małżeństwie poligamicznym, osoby LGBTQ „odczuwają napięcie między przynależnością do Kościoła a własnymi relacjami afektywnymi” (nr 39). Dane określenie uważamy za nieadekwatne, gdyż są to relacje grzeszne, a nie jedynie „afektywne”. Równie grzeszne, jak wykorzystanie osób nieletnich i bezbronnych, a także nadużycia seksualne, ekonomiczne, czyli szeroko rozumiana korupcja oraz nadużycia dotyczące władzy i sumienia, tzn. przemoc duchowa i psychologiczna (por. nr 20). Nie oznacza to jednak, że nie warto znaleźć szczególnej formy duszpasterstwa tych osób. Albowiem ich rany i trudności również potrzebują troskliwej obecności Dobrego Samarytanina.
3. „Patrząc na to, co wyłania się z poprzednich dwóch pytań, jakie są priorytety, powracające tematy i wezwania do działania, którymi można podzielić się z innymi Kościołami lokalnymi na całym świecie i przedyskutować je podczas I sesji Zgromadzenia Synodalnego w październiku 2023 roku?”
Wojna w Ukrainie zmusza Kościół wsłuchiwać się w opinie tych, którzy są w nim właściwie od niedawna. Są to osoby wewnętrznie przemieszczone, uciekające przed ostrzałami. Wielu tych ludzi swoje schronienie znalazło m.in w domach parafialnych i rekolekcyjnych, a także klasztorach. Mają więc możliwość obserwowania Kościoła i mogą mieć nam wiele do powiedzenia.
Dobrze byłoby razem z Kościołem powszechnym zastanowić się, w jaki sposób ukazywać Chrystusa w warunkach wojennych i powojennych. Jak dotrzeć z Dobrą Nowiną do ludzi dotkniętych przemocą i gwałtem?
W obecnej chwili, podczas gdy rozmyślamy nad dokumentem roboczym dla Etapu Kontynentalnego Synodu w Europie – w Europie giną ludzie. W najbardziej brutalnej wojnie od czasów Drugiej Wojny Światowej. W wojnie ludobójczej, w której celowo atakowana jest ludność cywilna, w której ludzie tracą swoich bliskich: dzieci, mężów, żony, rodziców, a także zdrowie, majątek i pracę.
Prawie od roku uczymy się żyć w tej nowej rzeczywistości – rzeczywistości śmierci: trzymamy spakowany plecak ucieczkowy i jako katolicy staramy się być w łasce uświęcającej. Pijąc poranną kawę, w Ukrainie nie wiemy, czy nie jest ona ostatnia w życiu. Gdy żegnamy się z bliskimi, spiesząc do pracy, nie mamy pewności, czy jeszcze się zobaczymy. Teraz nasze życie – to wojna.
To właśnie z powodu wojny Kościół rzymskokatolicki w Ukrainie nie uczestniczył w narodowym etapie Synodu. Niemniej jednak jesteśmy teraz tu, ponieważ chcemy zarówno słuchać innych, jak też dzielić się własnym doświadczeniem.
Z naszego doświadczenia wynika, że w czasach poważnej próby w sprawach fundamentalnych nie ma miejsca na relatywizm czy na pluralizm opinii, gdyż mówimy o rzeczach niepodważalnych. Istnieją dobro i zło. Świętość i grzeszność. Cnoty heroiczne i upodlenie. Jest prawda i kłamstwo, a kompromisy ze złem prowadzą do tragedii.
Wartości są ważne. O wiele ważniejsze od dobrobytu: kiedy rakiety lecą na nasze miasta, siedzimy w schronach bombowych bez prądu i ogrzewania, modlimy się, a w międzyczasie przekazujemy pieniądze na rzecz Zbrojnych Sił Ukrainy. Wartości są ważniejsze od życia. Potwierdzić to może nasz Kościół męczenników, który za wiarę był torturowany przez komunistów. A teraz następca prawny Związku Radzieckiego – Rosja – znów przelewa naszą krew. W chwili, gdy Ukraińcy oddają swoje życie za wartości, jesteśmy tutaj, by powiedzieć Kościołowi w Europie i na świecie: „Dziękujemy za wsparcie i prosimy o modlitwę. Trwajmy w prawdzie!”
