Zauważyłeś błąd? Zaznacz fragment tekstu i naciśnij Ctrl+Enter.
W święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego 2022 r., lwowska wspólnota rzymskokatolicka, którą opiekują się ojcowie dominikanie, zgromadziła się w kaplicy Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zwanej kaplicą Rosena. Ta część zespołu architektonicznego nadal zastępuje parafianom kościół.
Mszy św. przewodniczył biskup pomocniczy archidiecezji lwowskiej Edward Kawa. W swojej homilii skupił się na tym, co wierzący musi dziś zrobić, aby rozpoznać Boże światło i być światłem dla innych:
– Dziś przeżywamy ciekawą uroczystość, zamykającą okres, który rozpoczęliśmy Adwentem (…) Dziś możemy zrozumieć, że w tym okresie — to znaczy od początku Adwentu do dnia dzisiejszego — Bóg nam się objawił; że mieliśmy wszelkie możliwości, aby Go zobaczyć, przyjąć Go i być z Nim. A kiedy ktoś widzi Boga, nie może pozostać niezmieniony. Kiedy Mojżesz powrócił do narodu wybranego po spotkaniu z Bogiem, jego twarz świeciła się tak jasno, że ludzie zasłonili ją, ponieważ nie mogli na niego spojrzeć. To ważny znak, który Bóg chce umieścić w naszych sercach. Musimy zrozumieć, że ten okres, przez który przeszliśmy, został nam dany na przyjęcie Boga. Tak bezradnego jak to Dzieciątko Jezus, objawiającego nam prawdziwą miłość Bożą, której możemy nie być w stanie w pełni pojąć. Aby ta miłość dała nam nadzieję. Jeśli przyjmiemy ją teraz, wszystko w naszym życiu może się zmienić. Wszystko bez wątpienia się zmieni! I to nas rozpala. A świece, które trzymamy w dłoniach, są zewnętrznym znakiem tego, co ma się wydarzyć w naszych sercach. I w nich trzeba rozpalić ogień naszej wiary. Często chcemy promieniować Bogiem, ale z niewielkim wysiłkiem: przeżegnaliśmy się, odmówiliśmy modlitwy, wymowiliśmy Imię Pana Boga – i myślimy, że powinno nas to rozpalić jak świecę. Aby świecić Bogiem, trzeba się wysilić; musimy przezwyciężyć swoją dumę, przezwyciężyć ambicje i przekonania; trzeba powiedzieć: „Panie, jestem słaby, grzeszny, ale jestem Twój i chcę być narzędziem w Twoich rękach, chcę świecić się Tobą, a nie sobą. Chcę być tym, który swoim życiem, przykładem, swoim zachowaniem głosi Twoje Królestwo”. Symeon i Anna mieli w sobie to światło i dzięki niemu spośród tłumu ludzi, w świątyni, rozpoznali w małym Jezusie Zbawiciela. Byli stale w obecności Boga i stąd to światło. Bóg zaprasza nas do takiego życia duchowego.
Co dzisiaj widzimy wokół nas? Co najbardziej przykuwa naszą uwagę? Strach, ciemność, ciągłe złe wieści. Dlaczego nie widzimy światła? Może dlatego, że nie mamy dość tego światła? Może dlatego, że nie mamy tyle, ile mieli Symeon i Anna? A więc musimy wyrzec się tego, co w nas nie jest Bogiem, co nas od Boga oddziela, co zamyka Boga przed nami. Abyśmy mogli nie tylko widzieć światło, ale być światłem Bożym na tym świecie, – powiedział Ksiądz Biskup.
Przypomnimy, że 5 lutego 2019 r. decyzją Rady Prezbiteriańskiej arcybiskup i metropolita lwowski Igor zlikwidował parafię greckokatolicką, a świątynia miała powrócić do prawowitych właścicieli – archidiecezji lwowskiej Kościoła łacińskiego. Stolica Apostolska zatwierdziła decyzję metropolitów lwowskich obu obrządków o kanonicznym powrocie kościoła Ofiarowania Pańskiego Kościołowi rzymskokatolickiemu, ale wspólnota parafialna obrządku bizantyjskiego decyzji nie zaakceptowała. Od tego czasu ani katolicy łacińscy, ani katolicy wschodni nie mogą sprawować nabożeństw w tym kościele. A na dzień dzisiejszy nie wiadomo nawet, czy prawdziwy kapłan sprawuje obrzędy dla wspólnoty kościoła Ofiarowania Pańskiego.
